Βίοι αριστουργημάτων της Μουσικής

Οι μελωδίες και τα τραγούδια για τα οποία θα ήθελα να γράψω, σε διάφορα χρονικά διαστήματα της ζωής μου μου προκάλεσαν τα πιο ωραία αισθήματα του ανθρώπινου βίου. Επίσης αυτά τα έργα ήταν ένα μέρος της Ιστορίας και της Τέχνης και για πάντα θα είναι και ένα μέρος της μνήμης μου. Είναι τα έργα της τέχνης και της δημιουργίας για τα οποία οι άνθρωποι χρησιμοποιούν επίθετα: αξέχαστο, υπέροχο, περίφημο, αθάνατο, θεϊκό, θαυμάσιο, μοναδικό και άλλα… Δε θα μπω στον κόπο να αποδείξω ότι έχω συμπεριλάβει όλα τα πιο σπουδαία έργα, ή ότι δεν υπάρχουν πιο ωραιότερα δημιουργήματα που αξίζουν… Ας γράφει για αυτά κάποιος άλλος.
Η μοίρα, η τύχη αυτόν των δημιουργιών συχνά είναι πολύ διαφορετική από την τύχη και την μοίρα των Δημιουργών τους. Κάποια στιγμή γνώρισα την πολύ παράξενη και μυστηριώδη πορεία μιας μελωδίας και αυτό με παρότρυνε να ψάξω την ιστορία δημιουργίας, την πορεία μέσα στη ζωή της ανθρωπότητας, την τύχη των Δημιουργών και άλλων γνωστών έργων.
Τα καθεστώτα της αδικίας δεν κυριαρχούν μόνο στην πολιτική και στην κοινωνία, ζουν και βασιλεύουν και στην τέχνη. Μεταξύ των πολλών αναποδιών που συνοδεύουν την ζωή μας υπάρχει και αυτή: όταν η δόξα, η αναγνώριση, ο πλούτος πάει στους μεταπράτες και μεσάζοντες, δηλαδή στους ερμηνευτές και άλλους κερδοσκόπους. Από την άλλη πλευρά το παράδοξο και ακατανόητο είναι, ότι αν αυτές οι αξίες δίκαια πήγαιναν στους δημιουργούς, θα τους είχαν γίνει μεγάλα εμπόδια για δημιουργικότητα, π. χ., 95% των Νομπελιστών μετά από το βάρος της δόξας και ευημερίας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο. Το νόημα, το συμπέρασμά μου που βγάζω απ’ αυτό το παράδοξο είναι ίσως ύπερφιλοσοφημένο για την πλειοψηφία: η δόξα και ο πλούτος είναι αξίες της διαστρεβλωμένης πορείας της ανθρωπότητας.
Είναι συνήθως άγνωστο για τον ευρύτερο κοινό, αν οι καταπληκτικοί στοίχοι έμπνευσαν τον συνθέτη να γράψει μουσική, ή η ωραία μελωδία ενός χορού: τανγκό, βαλς… ή εμβατηρίου ωθούν των στιχουργό να γράψει τους στίχους που με το μοναδικό τρόπο συνδυάζονται με τη μουσική. Γενικά, και ο ποιητής και ο μουσικοσυνθέτης παραμένουν στην σκιά του ερμηνευτή. Προσπάθησα να διορθώσω αυτή την αδικία, και παρακάτω παρουσιάζοντας τη μελωδία ή το τραγούδι, μετά από την ονομασία του έργου πρώτα θα αναφέρεται ο συνθέτης ή ο ποιητής, βεβαίως όταν γνωρίζουμε ποιανού είναι η πρωτιά, και μόνο μετά το όνομα ενός από τους πολλούς ερμηνευτές.
Θέλω όχι μόνο να σας υπενθυμίσω αυτά τα έργα, αλλά και να αποδώσω φόρο τιμής, να εκφράσω τον θαυμασμό μου, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Δημιουργούς (που όπως θα δείτε, συνήθως είναι ξεχασμένοι) για την συγκίνηση που μας χάρισαν και συνεχίζουν να χαρίζουν τα αειθαλή αριστουργήματά τους.

 Γ. Σοϊλεμεζίδης

 Υποσημειώσεις:
1) Μερικές φορές η αναφορά σε κάθε μελωδία ή τραγούδι ανοίγει μόνο με κλικ πάνω στο κείμενο «Να ανοίξετε αυτό το περιεχόμενο σε ένα νέο παράθυρο» στο παράθυρο «Αυτό το περιεχόμενο δεν είναι δυνατό να εμφανιστεί σε πλαίσιο».
2) Δυστυχώς συχνά στο youtube μερικά έργα διαγράφονται, αλλά αντικαθιστούνται με διαφορετικές ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση θα έχετε τη δυνατότητα ν’ ακούσετε το έργο, αν θα αναζητάτε τον τίτλο του έργου ή το επώνυμο του δημιουργού του.

http://www.youtube.com/watch?v=c1pLQNhBLmA  Petite Fleur – Συνθέτης: Sidney Bechet 

Μελωδία απαράμιλλης, απόκοσμης ομορφιάς. Πρωτότυπος τίτλος: «Petite Fleur» («Μικρό λουλούδι»), 1952. Συντάκτης της μουσικής - Sidney Bechet (Σίδνεϊ Μπεσσέ), (1897-1959).
Γεννήθηκε στην οικογένεια κρεολών στη Νέα Ορλεάνη, τη γενέτειρα της τζαζ. Κρυφά από τους γονείς του άρχισε να μαθαίνει να παίζει το κλαρίνο. Ήδη στα έντεκα του χρόνια τον πήρανε σε ένα συγκρότημα τζαζ.
Η εμφανίσεις του σε ορισμένα χρονικά διαστήματα ξεπερνούσαν στη δημοτικότητα τις συναυλίες του Louis Armstrong, και στη συνέχεια οι δύο μεγάλοι μουσικοί έπαιξαν πολλά ντουέτα.
Κατά τα έτη 1950-1954 ο Bechet έζησε και εργάστηκε κυρίως στο Παρίσι, όπου και έγραψε του παγκοσμίου φήμης hit του, δίνοντάς του γαλλική ονομασία.

http://www.youtube.com/watch?v=LX1fiE0U1qA  Second Waltz (Ρωσικό βαλς ή βαλς 2) – Συνθέτης: Dmitri Shostakovich', ερμηνεία: Andre Rieu 

Με το βαλς 2 (Second Waltz) της λεγόμενης «Jazz Suite» του Dmitri Shostakovich (1906 - 1975) συνδέονται πολλά μυστήρια. Και δεν είναι ιδιωτικά, χρονολογικά ή μουσικολογικά, αλλά ψυχολογικά, ιδεολογικά ή ακόμα και πολιτικά. 
Η σουίτα γράφτηκε το 1938, κατά παραγγελία, που ανατέθηκε από την νεοσυσταθείσα Κρατική Ορχήστρα Τζαζ της Σοβιετικής Ένωσης, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη Blanter. Εκτελέστηκε μερικές φορές, είχε συμπεριληφθεί στο ρεπερτόριο της ορχήστρας, αλλά στη συνέχεια οι νότες χάθηκαν. Και μόνο μετά από μια μακροχρόνια αναζήτηση έτυχε να αναγνωριστεί αυτή η σουίτα μεταξύ χειρογράφων του ήδη μακαρίτη Shostakovich. Μετά ο Άγγλος συνθέτης Gerald McBurney την ενορχήστρωσε και τώρα η «Jazz Suite» επέστρεψε στη σκηνή.
Γιατί Άγγλος συνθέτης; Γιατί όχι κάποιος σοβιετικός; Ακόμα κι ο γιος του Shostakovich ο Μαξίμ; Πώς έγινε και η μουσική σημειογραφία που εντοπίστηκε έφυγε στο εξωτερικό;

Μια μικρή έρευνα δείχνει ότι για πρώτη φορά αυτό το βαλς εκτελέστηκε στη Δύση, στο Λονδίνο, στο Barbican Hall από την ορχήστρα υπό την διεύθυνση του Mstislav Rostropovich 1 Δεκεμβρίου 1988, αλλά παρέμεινε απαρατήρητο. 
Στη συνέχεια, το βαλς 2 (και όλο το "Jazz Suite") εκτελέστηκε το 1991 και το είχε γράψει στο δίσκο το 1993 η ολλανδική ορχήστρα Royal Concertgebouw Orchestra υπό την διεύθυνση του Rikarrdo Chailey. 
Αυτή η ορχήστρα είναι πολύ γνωστή και λειτουργεί για περισσότερο από εκατό χρόνια (από το 1888). Ειδικά αυτή η ορχήστρα δεν θα έπαιζε κάτι αμφισβητήσιμο και αν είναι ασαφές ποιος το έγραψε. Αλλά και μετά από αυτό το βαλς 2 δεν έγινε ευρέως γνωστό. Το μυστήριο του βαλς 2 θα μεγαλώσει περισσότερο, όταν θα γνωρίσετε ότι το βαλς ακούστηκε στην σοβιετική ταινία «Ο πρώτος συρμός» του γνωστού σκηνοθέτη Mikhail Kalatozov (Απρίλιος 1956).
Γιατί όμως τόση προσκόλληση σ’ αυτό το βαλς; 
Διότι είναι πολύ γνωστό στη Δύση, ακόμα και το όνομα του είναι «Ρωσικό βαλς», ενώ ήταν πολλά χρόνια άγνωστο στη Ρωσία. Πρέπει να συμφωνήσετε, ότι αυτό είναι πολύ περίεργο και παράξενο! Τι έχει συμβεί από το έτος 2000; Γιατί το βαλς, γραμμένο το 1938, ήταν τόσο γνωστό στη Δύση; Διότι το 1999 βγήκε η ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ "Eyes Wide Shut" », («Πολύ ορθάνοιχτα μάτια»), όπου το βαλς 2 ολόκληρο ακούστηκε στο τέλος της ταινίας. Ενώ θα έπρεπε πολύ πιο νωρίτερα να ηχεί κάθε μέρα στο ραδιόφωνο σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, να κατασκευάζονται άπειροι δίσκοι, να γράφονται στίχοι και να ερμηνεύονται τραγούδια. Και όλα αυτά, ενώ το βαλς άρεσε και στον Στάλιν (!) (ο Blanter γράφει για αυτό), βγήκε μια ταινία του Kalatozov, επίσης κυκλοφόρησε η μελωδία σε δίσκο. Αυτό το βαλς έπρεπε να είναι ένα εμπορικό σήμα πιο γνωστό από το «Νύχτες της Μόσχας», ακόμη και από το «Ότσι τσόρνιε». Τίποτα κάτι τέτοιο! Εντάξει, το 1938, όταν το βαλς εμφανίστηκε ήταν η χρονιά του Μεγάλου Τρόμου και κανένας δεν νοιάστηκε για το πώς και γιατί χάθηκαν οι νότες.
Αλλά το 1956! Η ταινία του Kalatozov!!!
Μια ταινία για τα κατορθώματα των κάτοικων των ξεχερσωμένων γαιών πέρασε απαρατήρητη. Η μουσική δεν είχε φτάσει στα αυτιά του κόσμου.
Αλλά η ταινία του Κιούμπρικ πέτυχε το στόχο, δηλαδή το στόχο πέτυχε το βαλς 2, ενώ η ίδια η ταινία γρήγορα ξεχάστηκε.
Το βαλς 2 είναι μουσική εντυπωσιακή, ένα είδος εθνικού ύμνου. Γιατί δεν έγινε γνωστή στη Ρωσία; Επειδή δεν ήθελε ο ίδιος ο Σοστακόβιτς! Όμως γιατί; Επειδή δεν θεωρούσε τον εαυτό του συντάκτη αυτής της μουσικής. Και όμως την έγραψε. Για να καταλάβει ο αναγνώστης, κατέστη σαφής η ανάγκη να γνωρίζει και να κατανοήσει σε ποια χρονική περίοδο ζούσε και δημιουργούσε ο συνθέτης. Ήταν τα χρόνια του σταλινισμού.
Η δημιουργική και καλλιτεχνική αφοβία του μεγάλου συνθέτη Σοστακόβιτς συνδυαζόταν με το φόβο που γεννούσε η σταλινική τρομοκρατία.

Ολόκληρη ζωή με φόβο. Και για όλη τη ζωή του έπρεπε να «επανορθώσει». Μετά το άρθρο στην «Πράβντα», «Πολτός αντί μουσικής», όπου η μουσική του έχει χαρακτηριστεί ως φορμαλιστική και αντιλαϊκή, η συνηθισμένη διαδρομή του θα τον οδηγούσε στα στρατόπεδα του Στάλιν. Σώθηκε από τύχη, ή μάλλον ήταν τυχερός: εκτελέστηκε ως εχθρός του λαού ο επικεφαλής της Ασφάλειας του Λένινγκραντ, ο οποίος τον ανέκρινε νωρίτερα.
Το 1936 έγραψε την συμφωνία 4 , που περιέχει πολύ διασκεδαστική μουσική, όλα τα είδη των γκροτέσκο μουσικής, καλπασμό, βαλς, εμβατήρια. Αλλά περιείχε και απίστευτα θλιβερή πένθιμη μουσική. Καλπασμός προς το νεκροταφείο; Σε γενικές γραμμές, πάλι δυσκολονόητα, οι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν. Αναγνωρίστηκε ότι ο σύντροφος Σοστακόβιτς δεν είναι ακόμα στο δρόμο της επανόρθωσης. Η συμφωνία είχε αφαιρεθεί από τις πρόβες (τυπικά - ο ίδιος ο συνθέτης το κάνει). Μόνο στη δεκαετία του 60 η συμφωνία εκτελέστηκε από ορχήστρα.

Το 1937 ο Σοστακόβιτς έγραψε τη συμφωνία 5. Αν και δεν περιέχει πένθιμες νότες, δεν είναι αυτό που ζητάει η εξουσία. Επιτράπηκε να εκτελεστεί η συμφωνία, αλλά ο συνθέτης δεν είχε λάβει συγχώρεση, γιατί θεωρήθηκε ότι ακόμη δεν βρισκόταν στο δρόμο της επανόρθωσης.
Οι φίλοι του Σοστακόβιτς συνέχεια τον συμβούλευαν, να γράφει μελωδίες πάνω στους στίχους των σοβιετικών ποιητών.
Στη συνέχεια ήρθε το 1938, η κορυφή του τρόμου. Και εδώ, μετά από παραγγελία του Blanter, ο Σοστακόβιτς έγραψε τη "Jazz Suite" με το βαλς 2. Δεν είχε καμιά σχέση το βαλς με τζαζ, αλλά το όνομα "Jazz Suite" ο Σοστακόβιτς το κράτησε. Σ’ αυτό το βαλς, καθώς και σε άλλες συνθέσεις της σουίτας ακούγεται μπάντα χάλκινων πνευστών. Αυτό ήταν μια κοροϊδευτική πλάκα του συνθέτη.

Τελικά φτάσαμε στο μυστήριο του βαλς 2. Ίσως για πρώτη φορά ο Σοστακόβιτς αποφάσισε να κάνει ένα κακό αστείο ... στη μουσική. Στην πραγματικότητα το χιούμορ, η σάτιρα, το γκροτέσκο και ο σαρκασμός στη μουσική ήταν από τα αγαπημένα του μέσα. Ενώ εδώ ο Σοστακόβιτς έγραψε αληθινό βαλς, χωρίς να χρησιμοποιήσει τις αγαπημένες μεθόδους του, χωρίς κοροϊδευτικούς τρόπους. Πώς όμως να το κάνεις αποδεχτό από τις λαϊκές μάζες; Και τότε έδειξε μια διαβολική εφευρετικότητα: πήρε κάποια έτοιμα μουσικά διαστήματα, τονισμούς από τα διάσημα βαλς, λίγο άλλαξε τη σειρά των νότων και το βαλς είναι έτοιμο. 
Χρησιμοποίησε τρία γνωστά βαλς:
1. «Amurskie volny», (Τα κύματα του Αμούρ), γραμμένο το 1909 από τον Max Cussy (από μια οικογένεια φτωχών Εβραίων από την Οδησσό).
2. «Dunaiskie volny», (Τα κύματα του Δούναβη), γραμμένο από τον συνθέτη από τη Ρουμανία Iosif Ivanovich το 1880. 
3. Βαλς «Na sopkah Mantzurii», (Στους λόφους της Μαντζουρίας), γραμμένο το 1905, από τον Ilia Shatrov.

Δε χρειάζεται να έχετε μουσικό αυτί για να επιβεβαιώσετε το συμπίλημα συγκρίνοντας. Ακούστε τα πρωτότυπα και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβετε.

http://video.yandex.ru/users/alekx2016/view/2493/?cauthor=victor-drozdetskij&cid=2  Amurskie volny

http://www.youtube.com/watch?v=ZwXRAmFMJvU  Dunaiskie volny

http://www.youtube.com/watch?v=SnUOqOWu4Fs  Na sopkah Mantzurii

Το βαλς 2 έχει λίγο και από τον Ιοxάν Στράους, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από χαρακτήρα του ήχου.
Ένα καταπληκτικό συμπίλημα από τα τρία αυτά βαλς τελικά χάιδεψε τα αυτιά του κόσμου. Ακουγόταν σαν κάτι γνώριμο και συγγενικό, ενώ ταυτόχρονα και νέο. 
Στο Youtube, που εγκαταστάθηκε το βαλς 2 μόλις από το 2007, που μετριέται ο αριθμός προβολών μελωδιών (περίπου 6,3 εκατομμύρια προβολές στα μέση του 2011) κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις.
Αλλά, γιατί δεν είναι γνωστό στη Ρωσία; Ακόμα και στίχους πάνω στη μελωδία δεν έγραψε κανείς. Ενώ σχετικά με το «Amurskie volny», «Dunaiskie volny», «Na sopkah Mantzurii», είχαν γραφτεί ωραίοι στίχοι. 
Λοιπόν, γιατί το βαλς 2 δεν έγινε δημοφιλές στη Ρωσία; Διότι τη δημοτικότητα του βαλς "του" δεν ήθελε ο ίδιος ο συνθέτης. Ο ίδιος ήξερε, ότι επίτηδες έγραψε συμπίλημα, πιο συγκεκριμένα, δημιούργησε μια απομίμηση των "…volny". Ένα είδος φούγκας κατάρτισης ήταν, ενώ βγήκε κάτι ωραίο, αφού το ταλέντο δεν κρύβεται.
Αλλά το βαλς 2 δεν έχει τη μουσική φωνή του. Είναι ξένη για εκείνον γλώσσα.

Κανείς δεν θα ονομάσει το θρασύ διαπεραστικό εμβατήριο σε υψηλές συχνότητες (φλάουτα) «της ναζιστικής εισβολής» της συμφωνίας 7 «του Λένινγκραντ», μελωδία την οποία θέλει κανείς να τραγουδήσει κρατώντας το τιμόνι, αλλά κανείς δεν θα ξεχάσει αυτή τη μουσική ακούγοντάς την τουλάχιστον μία φορά.
Δεν σας αρέσει η μουσική μου, οι τόνοι μου; Σαν να ρωτούσε ο Σοστακόβιτς. Είναι φορμαλιστική και αντιλαϊκή η μουσική μου; Είναι η φωνή μου δυσάρεστη, όπως και ο ήχος του μαχαιριού πάνω στο γυαλί; Εντάξει, τότε ως παρωδός, μπορώ να μιλήσω με ξένη φωνή... 
Ο Σοστακόβιτς έκανε όχι απλά καλή, αλλά εξαιρετική πλαστογραφία. Καλύτερη από τα πρωτότυπα.

Ήξερε καλά ότι οι ευχάριστες «μελωδίες» δεν ήταν η φωνή του. Δεν είναι η μουσική ουσία του. Της νότες, φυσικά, κανείς δεν τις έχασε. Απλά ο Σοστακόβιτς δεν έδωσε άδεια για τη γενικευμένη χρησιμοποίησή τους. Όταν είχε ανάγκη για χρήματα (θα έπρεπε να επιβιώσει), επέτρεψε τη χρήση του βαλς στην ταινία του Kalatozov.
Υπάρχει μια καθιερωμένη άποψη ότι ο Σοστακόβιτς είναι ένας λαμπρός μουσικός. Και φυσικά, θα μπορούσε να γράψει μουσική για τραγούδια. Ναι, και τα έγραψε, αλλά δεν ήταν εξαιρετικά, αφού η συγγραφή των τραγουδιών δεν ήταν ο δικός του δρόμος. Είχε τη δική του φωνή. Και αυτή η φωνή δεν εκδηλώνεται με τραγούδια ή μελωδίες, αλλά με ισχυρές συμφωνίες, το όνομα των οποίων - Μουσική.

http://video.yandex.ru/users/pugachev-alexander/view/2102/  Polonez Oginskiego – Συνθέτης: Oginski, Michal Cleophas

http://www.youtube.com/watch?v=9HAHmb7_T3I&NR=1  Polonez Oginskiego – τραγούδι (στα ρωσικά

Η ιστορία της Πολωνίας είναι παρόμοια με τον ορμητικό ορεινό ποτάμι. Οι στροφές του οποίου είναι απρόβλεπτες και επικίνδυνες. Ακριβώς αυτό το «ποτάμι» ώθησε τον Michal Cleophas Oginski (1765 - 1833) να γράψει τη μουσική που απαθανάτισε το όνομα του για αιώνες.

Το polonez ως ένα είδος χορού γεννήθηκε στην Πολωνία. Τότε ήταν ένας τελετουργικός χορός - πορεία με μέτριο ρυθμό. Πρώτα ηχούσε αποκλειστικά στις εθνικές γιορτές, αλλά σταδιακά διείσδυσε στα στρώματα της μικροαστικής ανώτερης τάξης, και μέχρι το τέλος του XVI αιώνα μετατράπηκε σε ένα υπέροχο χορό παλατιού.

Τώρα η λέξη "Polonez" φέρνει στη μνήμη μας μόνο ένα έργο, το «Polonez Oginskiego». Λέει αντίο για πάντα στα αγαπημένα του τοπία και το polonez του είναι γεμάτο θλίψη και νοσταλγία.Ο Oginski έγραψε το «Polonez» μισή ώρα πριν αναχωρήσει από το σπίτι της ερωμένης του, αποχαιρετίζοντας τη για πάντα ... Ίσως μόνο αυτές οι δυο φοβερές δοκιμασίες θα μπορούσανε να γεννήσουν μια τόσο θλιβερή μελωδία: ο αποχαιρετισμός της πατρίδας και της αγαπημένης. 
Τον πολιτικό, ποιητή και συνθέτη περίμενε η Ιταλία, το αιώνιο καταφύγιο για τις ανήσυχες ψυχές. Στη συνέχεια τον κόμη περίμενε η πολιτική δραστηριότητα στην αυλή του ρωσικού τσάρου Αλέξανδρου Α'. Το 1810 o Oginskij θα γίνει γερουσιαστής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Αυτό το αθάνατο δημιούργημά του ο κόμης Oginski έγραψε το 1794. Το πραγματικό όνομα της μελωδίας είναι, «Αποχαιρετισμός της Πατρίδας». Εκείνη την περίοδο ο Michal Oginski έφευγε από την πατρίδα του, αφήνοντας την όπως νόμιζε, για πάντα. Το γεγονός ότι συμμετείχε σε εξέγερση με επικεφαλής τον Tadeusz Kosτιuszko, είχε άσχημο τέλος για τους πρωτεργάτες της εξέγερσης.

http://www.youtube.com/watch?v=2mlVinibHjA&feature=related  Espuma de Champagne – Συνθέτης: Jose Maria de Lucchesi

Το "Espuma de Champagne" («Αφρό σαμπάνιας») έγραψε ο Αργεντινός συνθέτης Jose Maria de Lucchesi το 1935. Γεννήθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα (το έτος γέννησης και του θανάτου είναι άγνωστη) και για πολλά χρόνια εργάστηκε δάσκαλος μουσικής και διεύθυνε τη δική του ορχήστρα με την οποία και έγραψε στο δίσκο το περίφημο του ταγκό για τις εταιρείες παραγωγής δίσκων από τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Το τανγκό δικαίως θεωρείται ως χορός του έρωτα, όταν ο άνδρας και η γυναίκα σφίγγονται ο ένας στο σώμα του άλλου, ενώ και η ίδια η σαμπάνια θεωρείται όχι μόνο εορταστικό ποτό της Πρωτοχρονιάς, αλλά και ποτό της αγάπης. Έτσι ή αλλιώς το «Espuma de Champagne” ήταν απλά καταδικασμένο στην επιτυχία μεταξύ των ακροατών που είχαν ρομαντική διάθεση.
Το "Espuma de Champagne" μπορεί με σιγουριά να κατατεθεί στις καλύτερες μουσικές συνθέσεις του ΧΧ αιώνα. Με αυτό το τανγκό είναι συνδεδεμένα τόσα πολλά πράγματα, τόση χαρά και θλίψη, ευτυχία και πόνος, ώστε είναι αδύνατο να το ακούσει κανείς χωρίς συγκίνηση.

http://www.youtube.com/watch?v=csULdDn5KuY  Für dich, Rio Rita – Συνθέτης: Enrique Santeugini, πάσο ντόμπλε

http://www.youtube.com/watch?v=OJTfZ7_yvlY  Für dich, Rio Rita (1932) – ερμηνεία: Otto Dobrindt, τραγούδι

Αρχίζω να σκέφτομαι ότι τις ωραιότερες μελωδίες έγραψαν πάρα πολύ σεμνοί άνθρωποι, που βλέποντας τον ενθουσιασμό των γύρο ανθρώπων, ντρέπονται να πούνε ότι η συγκεκριμένη μουσική είναι δική τους δημιουργία. Απλά απολαμβάνουν την επιτυχία και το θρίαμβο, φοβούμενοι πως θα βρεθεί κάποιος θρασύς που θα θέλει να την υιοθετήσει, βλέποντας τη σεμνότητα του δημιουργού.
Τι παράξενη μοίρα: η μουσική είναι σε όλο τον κόσμο απίστευτα δημοφιλής, ενώ για τον συντάκτη της μουσικής γνωρίζουμε τόσα λίγα! Σαν να μην υπήρχε! 

Πρωτότυπος τίτλος: «Für dich, Rio Rita», (Για σένα Ρίο Ρίτα), 1932. Η λέξη «Ρίο» στα ισπανικά σημαίνει "ποτάμι". Στην Αμερική, στο Τέξας, υπάρχει ένα ποτάμι το Ρίο Γκράντε, ενώ το «Ρίτα» είναι ένα θηλυκό όνομα. Σε γενικές γραμμές, μπορεί ελεύθερα να μεταφραστεί ως "Ρίτα από το Ρίο Γκράντε." Ίσως ο ίδιος ο συνδυασμός να δανείστηκε από κάποιο τραγούδι που ακούστηκε το 1927, όπου υπήρχε ηρωίδα με το όνομα Ρίτα, και ήταν από την περιοχή του Ρίο Γκράντε.
Ο συγγραφέας αυτής της μοναδικής μουσικής ο συνθέτης Enrique Santeugini είναι Ισπανός. Πριν από τον πόλεμο έζησε και εργάστηκε στη Γερμανία και τη Σουηδία. Έγραφε μουσική για Γερμανούς καλλιτέχνες.

http://www.youtube.com/watch?v=0mSHQgpeCbQ  Moi laskovyi i nejnyi zver’ – Συνθέτης: Evgeni Doga, βαλς

http://www.youtube.com/watch?v=8RL3Qf8wuzI&feature=related  ερμηνεία Ζάρα, τραγούδι

Ο Evgeni Doga γεννήθηκε (στο χωριό Μόκρα περιοχή Rybnitsky της Μολδαβίας) την πρώτη ημέρα της άνοιξης του 1937, και η προσωπικότητά του διαμορφώθηκε κάτω από το ζεστό ήλιο της πατρίδας του. Είχε εργαστεί σε διάφορους τομείς πολιτισμού: ως μουσικός στην ορχήστρα, στο ραδιόφωνο, υπεύθυνος για τα θέματα μουσικής στον εκδοτικό οίκο, δάσκαλος, μέλος του Συμβουλίου του Υπουργείου Πολιτισμού της Μολδαβίας. Όλα αυτά εκτός από την εμπειρία, του έδωσαν και την ευκαιρία να αποφασίσει με τη θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του. Προτεραιότητα δόθηκε στην ελεύθερη δημιουργία, που μέχρι τώρα υπηρετεί ο Doga.

O Doga είναι συντάκτης της μουσικής πολλών δημοφιλών ταινιών. Πρώτα απ 'όλα, το έργο του συνδέεται με τις ταινίες σε σκηνοθεσία του Emil Lotyanu, και ο οποίος του ζήτησε να γράψει βαλς για την ταινία του. Ο Lotyanu ονόμαζε τον Doga "Ιούλιος Βερν στη μουσική."

Η ιστορία της γέννησης του βαλς από την ταινία «Moi laskovyi i nejnyi zver’», (To χαϊδευτικό και τρυφερό μου θηρίο) βασισμένη στη νουβέλα «Drama na ohote», (Τραγωδία στο κυνήγι) του Αντόν Τσέχοφ, είχε ως εξής: όλο το κινηματογραφικό συνεργείο περιμένει το βαλς, για την βασική δραματική σκηνή της ταινίας: το γάμο της ηρωίδας, ενώ το «καρδιογράφημα» της ταινίας, όπως μεταφορικά ονόμασε το βαλς ο Lotyanu, δεν είναι έτοιμο. Όλο αυτό το διάστημα, ο Doga, βρισκόταν στα αρχεία του μουσείου του συνθέτη Glinka, ψάχνοντας για βαλς της δεκαετίας του 80 του ΧΙΧ αιώνα. Προσπάθησε να κάνει συμπίλημα, αλλά δεν μπόρεσε να βρει κάτι που να του αρέσει. Και μόλις δύο μέρες πριν το γύρισμα της ταινίας βρήκε μπροστά του τον οργισμένο Lotyanu και ήταν αναγκασμένος να αυτοσχεδιάζει με πρόχειρα που έγραψε, και ένα κομμάτι άρεσε στον σκηνοθέτη. 
Κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί πόσο μεγάλη τύχη θα έχει αυτή η μελωδία. Στη Ρωσία δεν υπάρχει «Dvorec Brakosochetanyi», (Παλάτι των γαμήλιων τελετών), στο οποίο δεν ακούγεται αυτό το βαλς. Στους γάμους αυτό το βαλς είναι η αγαπημένη μουσική για πρώτο χορό του ζευγαριού.

Αργότερα ο σκηνοθέτης Lotyanu παραδέχθηκε ότι αυτό το βαλς δίπλα στη λίμνη είναι το ζωντανό νεύρο της ταινίας: «λεπτότατος ιστός των ήχων, υφασμένος με τα όνειρα και μύθους, ορμές και ριπές προαισθημάτων...». Μουσική χωρίς λόγια που έγραψε την τραγωδία μιας ψυχής.

http://www.youtube.com/watch?v=HZQ83erTHUQ  The Four Seasons, Summer – Συνθέτης: Antonio Lucio Vivaldi

Ο Antonio Lucio Vivaldi (1678 - 1741), ενετικός συνθέτης, βιολιστής, καθηγητής και διευθυντής ορχήστρας. Ο Βιβάλντι θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του Μπαρόκ, εν ζωή ήταν ευρέως αναγνωρισμένος σε όλη την Ευρώπη. Ο Βιβάλντι είναι κυρίως γνωστός για τα ενόργανα κοντσέρτα του, ειδικά για το βιολί, καθώς και περισσότερες από σαράντα όπερες. Του πιο γνωστό του έργο είναι μια σειρά από τέσσερα κοντσέρτα για βιολί «Οι Τέσσερις Εποχές».
Σπούδασε βιολί από τον πατέρα του, Giovanni Vivaldi, βιολιστή του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Μάρκου. Το Σεπτέμβρη του 1693 ο Αντόνιο Βιβάλντι έδωσε όρκο ως μοναχός. Για το ασυνήθιστο για τους Ενετούς χρώμα μαλλιών του έδωσαν το παρατσούκλι «κόκκινος καλόγερος».

Το 1725 στο Άμστερνταμ, που δημοσιεύθηκε το «op. VIII "Il Cimento dell'Armonia e dell'Invenzione». Αυτή η σειρά «Τέχνη της αρμονίας και εφευρέσεις» η οποία είχε ήδη κάνει μια ανεξίτηλη εντύπωση στο κοινό με το έντονο πάθος και την καινοτομία, περιλαμβάνει τα τέσσερα παγκοσμίου φήμης κοντσέρτα "Οι Τέσσερις Εποχές» (Le quattro stagione). Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ που εργαζόταν στην γαλλική πρεσβεία στη Βενετία είχε μεγάλη εκτίμηση της μουσικής του Βιβάλντι και ο ίδιος αγαπούσε να εκτελέσει κάποια κομμάτια από τις «Τέσσερις Εποχές» με την αγαπημένη φλογέρα του.
Πολλές πηγές διηγούνται την ιστορία πως μια φορά κατά τη διάρκεια της λειτουργίας ο «κόκκινος καλόγερος» άφησε βιαστικά το βωμό για να γράψει μια φούγκα η οποία ξαφνικά ήρθε στο μυαλό του. Σε λίγο η σχέση Vivaldi με εκκλησία χειροτέρεψε, και σύντομα αναφερόμενος στην κακή υγεία του, αρνήθηκε να πάρει μέρος σε θεία λειτουργία.

Ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν γνωστός ως συνθέτης, ικανός μέσα σε πέντε μέρες να δημιουργήσει μια όπερα και να συνθέσει σύνολο παραλλαγών για ένα θέμα. Ήταν διάσημος σε όλη την Ευρώπη ως βιρτουόζος βιολιστής. Για μεγάλο χρονικό διάστημα τον Vivaldi θυμόμασταν μόνο επειδή ο Μπαχ έκανε ορισμένες μεταγραφές των έργων του προκάτοχού του, και μόνο στον ΧΧ αιώνα έγινε η δημοσίευση του πλήρους έργου του Vivaldi. Τα ενόργανα κοντσέρτα του Vivaldi ήταν ένα σπουδαίο βήμα προς το σχηματισμό της κλασικής συμφωνίας.
Στα μέσα του Μάη του 1740 ο μουσικός αφήνει τελικά τη Βενετία. Έφθασε στη Βιέννη σε λάθος χρόνο: μόλις πέθανε ο αυτοκράτορας Κάρολος ΣΤ’ και άρχισε η μάχη για το αυστριακό θρόνο. Η Βιέννη δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον Vivaldi. Ξεχασμένος απ’ όλους, άρρωστος και εξαθλιωμένος, πέθανε στη Βιέννη στις 28 Ιουλίου του 1741. Θάφτηκε στο νεκροταφείο για φτωχούς.

http://www.youtube.com/watch?v=jeNsr_nQEfE&feature=related  Συρτάκι – Συνθέτης: Μίκης Θεοδωράκης

http://www.youtube.com/watch?v=Ip-XQ1FJ3rE&feature=related  Συρτάκι – ερμηνεία: Igor Moiseev's Ballet

http://www.youtube.com/watch?v=J7wq2qtUWuQ&feature=related  Συρτάκι – ερμηνεία, ντουέτο «Баян ΜΙΧ»

Το «Συρτάκι» είναι ένας δημοφιλής χορός που δημιουργήθηκε το 1964 για την ταινία «Ζορμπάς ο Έλληνας». Δεν είναι λαϊκός ελληνικός χορός, αλλά είναι ένας συνδυασμός από αργές και γρήγορες παραλλαγές του χασάπικου, ενός παλιού χορού των κρεοπωλών. Το Συρτάκι που γράφτηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη (1925 - ), συχνά ονομάζεται "ο χορός του Ζορμπά". Μετά την ταινία το Συρτάκι έγινε ο πιο δημοφιλής ελληνικός χορός στον κόσμο και ένα από τα σύμβολα της Ελλάδας.

Στα απομνημονεύματά του, ο αμερικανός ηθοποιός Άντονι Κουίν ο οποίος έπαιξε στην ταινία "Ζορμπάς ο Έλληνας" το πρωταγωνιστικό ρόλο, θυμάται ότι η τελική σκηνή στην οποία ο Αλέξης Ζορμπάς διδάσκει στον Μπέζιλ χορό στην παραλία, έπρεπε να γυριστεί την τελευταία ημέρα. Ωστόσο, μια ημέρα πριν ο Κουίν έσπασε το πόδι του. Όταν μετά από λίγες μέρες ξανάρχισαν τα γυρίσματα, ο Κουίν μπορούσε να περπατάει χωρίς γύψο, αλλά δεν ήταν σε θέση να χοροπηδάει, όπως απαιτούσε το σενάριο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μιχάλης Κακογιάννης ήταν απογοητευμένος, αλλά ο Κουίν τον διαβεβαίωσε ότι θα χορέψει. «Κι χόρεψα. Δεν μπορούσα να σηκώσω πολύ και να χαμηλώσω το πόδι - ο πόνος ήταν αφόρητος - αλλά κατάλαβα ότι θα μπορούσα να το σέρνω χωρίς μεγάλη ταλαιπωρία. Έτσι επινόησα ένα χορό με ασυνήθιστο γληστεροτραβηγμένο βήμα. Άπλωνα τα χέρια μου όπως στο παραδοσιακό ελληνικό χορό και έσερνα τα πόδια μου στην άμμο». Όταν ο Κακογιάννης ρώτησε πώς ονομάζεται ο χορός, ο Κουίν είπε: «Λέγεται «συρτάκι». Λαϊκός χορός. Με δίδαξε ένας από τους ντόπιους».

Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Κουίν, εκείνος έπλασε το όνομα του χορού, ίσως από συνήχηση με το όνομα ενός κρητικού χορού. Το "Συρτάκι" είναι μια υποκοριστική μορφή της ελληνικής λέξης "συρτός" η οποία είναι ως κοινή ονομασία για πολλούς κρητικούς χορούς. «Συρτός» συχνά σε αντίθεση με το άλλο κρητικό στυλ χορού που λέγεται «πηδηχτός», χορός που συνδυάζει πηδήματα και άλματα. Το «Συρτάκι» περιέχει στοιχεία του «συρτού» στην αργή φάση του χορού και του «πηδηχτού», σε γρήγορη.

http://www.youtube.com/watch?v=XMbvcp480Y4  Adagio in G Minor – Συνθέτης: Tomaso Albinoni; Remo Giazotto!

http://www.youtube.com/watch?v=gG-TL0S3sN8  Adagio, κινούμενα σχέδια 

«Adagio in G Minor» για έγχορδα και εκκλησιαστικό όργανο, που είναι γνωστό ως «Adagio Albinoni» είναι έργο του Ιταλού συνθέτη, μουσικολόγου και συγγραφέα πολλών μουσικών βιογραφιών Remo Giazotto και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1958. Και πάλι, μυστήριο! Μυστήριο που συνδέεται με ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας τέχνης, το οποίο όμως κατά τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων και ειδικών ήδη λύθηκε. Σύμφωνα με τον Giazotto, το έργο είναι μια ανασυγκρότηση, με βάση ένα κομμάτι της μουσικής, του Tomaso Albinoni, που βρέθηκε στα ερείπια της Σαξονικής Περιφερειακής Βιβλιοθήκης στη Δρέσδη κατά τη διάρκεια συμμαχικών αεροπορικών επιδρομών στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Remo Giazotto δημοσίευσε το 1945 την πρώτη επιστημονική βιογραφία του Albinoni, ο οποίος το 1720 εργαζόταν στη Γερμανία. Το απόσπασμα που βρέθηκε, σύμφωνα με πρόλογο Giazotto για την πρώτη έκδοση του Adagio, περιλάμβανε μουσική παρτίδα των μπάσων και δυο κομμάτια μουσικής παρτίδας του πρώτου βιολί με συνολική διάρκεια έξι ρυθμών.

Αλλά ... το μουσικό κομμάτι, κατά την άποψη των εμπειρογνωμόνων μουσικής, στιλιστικά είναι πολύ διαφορετικό από τα αναμφισβήτητα έργα του Μπαρόκ γενικά και ειδικότερα από τα έργα του Albinoni. Το 1998, ο διάσημος μουσικός και δάσκαλος μουσικής, Καθηγητής Πανεπιστημίου Luneburg Wulf Dieter Lugert σε συνεργασία με τον Volker Schuetze δημοσίευσαν στο περιοδικό «Praxis des Musikunterrichts» ένα άρθρο, που επανεξέτασαν το πρόβλημα της πατρότητας του Adagio, όπου το άρθρο αυτό περιέχει αποσπάσματα των επιστολών από την Σαξονική Περιφερειακή Βιβλιοθήκη τα οποία υποστηρίζουν ότι τέτοιο κομμάτι της μουσικής από τα έργα Albinoni στη συλλογή της βιβλιοθήκης ποτέ δεν υπήρχε. Και αυτό τελικά συμπληρώνει το παζλ της αμφισβήτησης της πατρότητας του Albinoni από τους μουσικολόγους και αποδεικνύει ότι το μουσικό κομμάτι είναι αναμφιβόλως πλαστογραφία του Giazotto. 

Το "Adagio" είναι ένα από τα μουσικά έργα που πιο συχνά εκτελείται στο δεύτερο μισό του ΧΧ αιώνα και στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.
Το Adagio διασκορπίστηκε σε όλο τον κόσμο. Μόνο ταινίες στις οποίες η μουσική εκτελείται είναι μερικές δεκάδες. Ανάμεσά τους η περίφημη αντιπολεμική αυστραλιανή ταινία «Gallipoli» το 1981, «Καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός εναντίον όλων» (Grand Prix στο φεστιβάλ των Καννών), και άλλες. Τραγούδια που βασίζονται στο Adagio, ακόμη περισσότερο. Επίσης ήταν στο ρεπερτόριο πολλών διάσημων καλλιτεχνών: Sarah Brightman, Jose Carreras, Ντέμης Ρούσσος, Karel Gott, Mireille Mathieu, καθώς και διάφορων συγκροτημάτων, μέχρι του rock-metal.
Garry Bardin – δημιουργός κινούμενων σχεδίων, ο νικητής του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Τις δημιουργίες του Bardin γνωρίζουν πολύ, ένα απ’ αυτά λέγεται "Adagio" και βασίζεται πάνω στη μελωδία του «Adagio». Είναι μια εκπληκτική ταινία-παραβολή που σχετίζεται με την τραγωδία των προφητών, και των καινοτόμων, καθώς και η τραγωδία του πλήθους επίσης. Είναι για τις αιώνιες αλήθειες και πως τις αντιμετωπίζει ο όχλος που λέγεται λαός. Για το μαύρο πρόβατο και λευκό κοράκι, που δεν ενωθήκαν με τη πλειοψηφία.

Και τώρα, παρά το γεγονός ότι τα μουσικά λεξιλόγια ακόμη επαναλαμβάνουν το παλιό θρύλο σχετικά με το δημιουργό του Adagio, είναι σίγουρο χωρίς αμφιβολία ότι το κομμάτι ολόκληρο είναι δημιούργημα του Giazotto διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για το αντίθετο, και διότι ο Albinoni απλά δεν μπορούσε να γράψε κάτι τέτοιο είτε εν όλω, είτε εν μέρει. Ήταν πάρα πολύ ήρεμος και ισορροπημένος για τέτοιου είδους μουσική.
Ο Remo Giazotto συνθέτει ένα κομμάτι, ιδανικό από την αρχή μέχρι το τέλος, κάποιο τέλειο τοπίο εγγεγραμμένο στο νησί της απελπισίας και του άγχους, μια πεμπτουσία της απόγνωσης. Το δίνει στον κόσμο και λέει: «μικρή ή συνεισφορά μου, απλώς τελείωσα το αρχινημένο». Και μετά τίποτα κάτι παρόμοιο, γράφει βιβλία, και κάνει διαλέξεις. Τι είναι πραγματικά: να συνθέσεις ένα από το πιο δημοφιλές ακαδημαϊκό μουσικό κομμάτι του αιώνα και όλη τη δόξα, να δώσεις σε άλλον, ο οποίος πέθανε εδώ και πολύ καιρό, και εν ζωή γνώρισε τη δόξα του μεγάλου συνθέτη.
Πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι όλη τη ζωή τους ασχολούνταν και τους άρεσε η δουλειά τους, ενώ είχαν Ταλέντο για άλλη. Πολλοί απ’ αυτούς έφυγαν από τη ζωή και δεν το έμαθαν, δεν το γνώρισαν ποτέ. Μήπως ο Giazotto ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων;
Μένει μόνο να προσθέσω ότι ο ιδιοφυής δημιουργός του Adagio γεννήθηκε 4 του Σεπτέμβρη 1910, και πέθανε 26 Αυγούστου του 1998.

Τα τραγούδια - αριστουργήματα

http://www.youtube.com/watch?v=jMnmULFeLKI  Yesterday – Μελωδία, στίχοι και ερμηνεία: Paul McCartney

Σύμφωνα με το Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες για το τραγούδι αυτό έγιναν 3000 διασκευές, περισσότερο από κάθε άλλο που έχει γραφτεί ποτέ.

Ο Paul McCartney έλεγε ότι, η μελωδία του ήρθε σ’ έναν όνειρο, όταν τον φιλοξενούσε οι οικογένεια της κοπέλας του Jane Asher: «Κοιμόμουν σε ένα μικρό διαμέρισμα στον τελευταίο όροφο, και δίπλα στο κρεβάτι μου βρισκόταν ένα πιάνο. Ένα πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι στο κεφάλι μου στριφογυρίζει κάποια μελωδία. Σκέφτηκα ότι η μελωδία αυτή μου είναι άγνωστη. Ή μήπως τη γνώριζα; Μου θύμισε τζαζ. Ο πατέρας μου ήξερε πολλά από τα παλιά μοτίβα τζαζ, και σκέφτηκα ότι ίσως θυμήθηκα ένα από αυτά. Κάθισα στο πιάνο και προσπάθησα να καταγράψω τα ακόρντα στη μνήμη μου, και στη συνέχεια ταλαιπωρούσα τους φίλους μου, ρωτώντας τον καθένα αν γνωρίζει αυτό το κομμάτι; Είναι καλή μελωδία, αλλά δεν μπoρώ με σιγουριά να πω ότι είναι δική μού, γιατί την είχα ακούσει σ'  ένα όνειρο».

Ήταν ένα από τα πέντε τραγούδια των Beatles, τα οποία ο McCartney ερμήνευσε κατά τη διάρκεια της περιοδείας "Wings Over America", το 1976. Από τότε, το "Yesterday" κανονικά μπίκε στο πρόγραμμα των συναυλιών των Beatles.

http://www.YouTube.com/watch?v=preset4Cog  Became Mucho – Μελωδία και στίχοι: Consuelo Velásquez Torres, ερμηνεία: Andrea Bocelli

Είναι ένα από τα δύο τραγούδια που εκτελούνται πιο συχνά στον κόσμο, μετά το «Yesterday». Μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες.

Πρωτότυπος τίτλος: «Besame Mucho», που σημαίνει κυριολεκτικά "φίλα με με πάθος".
Συγγραφέας των στίχων και της μουσικής: Μεξικανή πιανίστρια και συνθέτης Consuelo Velazquez Torres, (1924-2005). Έγραψε το αριστούργημά της το 1940 σε ηλικία 16 ετών. Σύμφωνα με την ίδια, εμπνεύστηκε από την ακρόαση της άριας «Quejas, o la Maja y el Ruiseñor» («Τα παράπονα ή η Mάχα και το Αηδόνι»), από την όπερα «Goyescas» του Ισπανού συνθέτη Enrique Granados. Ταυτόχρονα, κυκλοφορεί και η φήμη, ότι το τραγούδι γράφτηκε από την νεαρή Consuelo ερωτευμένη με το γοητευτικό είδωλο εκείνης της εποχής Aμερικανό ηθοποιό Γκρέγκορι Πεκ. Στην πραγματικότητα αυτή η φήμη γεννήθηκε μετά, όταν η ήδη διάσημη και όμορφη Consuelo βρέθηκε στο Χόλυγουντ και είχε μια ερωτική περιπέτεια με τον ηθοποιό.

Η Consuelo Velazquez έγραψε πολλά τραγούδια, αλλά κανένα από αυτά δεν κατάφερε να συγκριθεί σε δημοτικότητα με το πρώτο της έργο.
Το τραγούδι ήταν δημοφιλές και στην Ελλάδα στις δεκαετίες 40 – 60 και το ερμήνευε η Κούλα Νικολαϊδου, μια τραγουδίστρια με κρυστάλλινη φωνή.

http://www.youtube.com/watch?v=N-hg58QQmdc  Ostatnia niedziela – Μουσική: Jerzy Petersburski, ερμηνεία: Mieczysław Fogg

Πρωτότυπος τίτλος: «Ostatnia Niedziela» («Η περασμένη Κυριακή»), 1936.
Δημιουργός του ταγκό: Πολωνός πιανίστας και συνθέτης Jerzy Peterbursky (1895 - 1979),.
Η ιστορία του δημιουργού αυτού του ταγκό δεν ήταν τόσο δραματική όσο η ιστορία του ίδιου του τανγκό ...
Ο Jerzy Peterbursky ήταν ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της Πολωνίας. Σπούδασε στη Βιέννη και ο ίδιος ο Maestro της οπερέτας Imre Kalman τον έπεισε να γράφει δημοφιλή και όχι κλασική μουσική. Στη Βιέννη έκανε και το ντεμπούτο του ως συνθέτης. Έγραψε μουσική για τον γνωστό Ρώσο τραγουδιστή Alexandr Vertinsky. 

Με την επιστροφή του στην Πολωνία ο Ε. Peterbursky έγραψε μουσική για καμπαρέ και θέατρα της Βαρσοβίας. Αν και συνέθεσε πολλά βαλς, φοξτρότ, δύο οπερέτες, ο Peterbursky είναι περισσότερο γνωστός ως συγγραφέας ταγκό. Το περίφημο ταγκό του «Oh, Donna Clara», που ερμηνεύτηκε από τους πιο διάσημους δυτικούς τραγουδιστές και ορχήστρες.
Μετά τη διαίρεση της Πολωνίας το 1939, βρέθηκε στη σοβιετική ζώνη.
Του επετράπη να συνεχίσει τη μουσική του σταδιοδρομία, και ήταν επικεφαλής του Jazz Orchestra της Λευκορωσίας. Κατά την περίοδο 1939-1941 δημιούργησε πολλά γνωστά λυρικά έργα, συμπεριλαμβανομένων και το πολύ γνωστό ρωσικό τραγούδι "Sini platochek" |

Η «Ostatnia Niedziela» κατέκτησε την Ευρώπη, πάνω στη μελωδία γράφηκαν από ποιητές διάφορων χωρών ωραίοι στίχοι. Το τανγκό στην Ανατολική Ευρώπη, είχε δεύτερο όνομα: "Tανγκό αυτοκτονίας", μαζί με ένα άλλο πολωνέζικο τανγκό «Smutna Niedziela». Κάτω από της μελαγχολικές νότες και λυπηρές λέξεις του τάνγκο, που ακούγονταν τις νύχτες στα εστιατόρια στη δύσκολη και ταραγμένη δεκαετία του 30, οι απελπισμένοι άνθρωποι εύκολα μπορούσαν να φέρουν ένα πυροβόλο όπλο στον κρόταφο τους και να τραβήξουν τη σκανδάλη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης η μελωδία του τάνγκο συχνά συνόδευε τους κρατούμενους στους θαλάμους αερίων των ναζί.

http://www.youtube.com/watch?v=Wd_QfYpiVL0   Solov’i, solov’i… – Στίχοι: Alexei Fatianov, μουσική: Vasili Soloviov-Sedoi, ερμηνεία: Χορωδία του Ρωσικού Κόκκινου Στρατού (το δεύτερο μέρος)

http://www.youtube.com/watch?v=HQNgl257mGo&feature=related  ερμηνεία: Zara

Από τον τεράστιο αριθμό των τραγουδιών για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο ο στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ ξεχώρισε το "Svyashchenaya voina", («Ιερός πόλεμος»)και " Solov’i, solov’i, («Αηδόνια, αηδόνια»)… ". Το τελευταίο ήταν το πιο αγαπημένο του διάσημου στρατηλάτη. Ο συντάκτης των εγκάρδιων στίχων ήταν ο ποιητής Alexei Fatianov (1919– 1959). Πριν από σαράντα χρόνια έφυγε από τη ζωή, αλλά τα τραγούδια του συνεχίζουν να ζουν. Ακούγονται από το ραδιόφωνο, και τις οθόνες της τηλεόρασης, σε συναυλίες και κατά τις συνεδριάσεις της βετεράνων του πολέμου.
Το ασύγκριτο "Solov’i, solov’i…", που δημιουργήθηκε στο δεινό 1942 όταν το λευκό χιόνι ήταν άφθονα βαμμένο με αίμα, είναι αγαπητό και δημοφιλές ακόμα και τώρα.

Διηγείται ο ποιητής για την γέννηση αυτού του καταπληκτικού τραγουδιού, που ως απλός στρατιώτης, με ένα πανωφόρι περπάτησε τους δύσκολους και σκληρούς δρόμους του πολέμου και τους ύμνησε με αυτό και άλλα αθάνατα τραγούδια του: «Θυμάμαι το μέτωπο ... άνοιξη … μέσα σε ένα μεγάλο καταπράσινο άλσος εμείς οι στρατιώτες μετά τη μάχη, ενώ αποτινάζουμε από πάνω μας τα χώματα, ξαφνικά ακούμε(μόλις διαλύθηκε του βούισμα των εχθρικών αεροπλάνων), πως με όλη τη δύναμη του λαιμού του, σαν να εδραιώνει τη ζωή, κελάηδησε ένα αηδόνι! Αυτή η στιγμή μπήκε στους στίχους με λόγια «Ήρθε και στο μέτωπο η άνοιξη».

Ο συνθέτης Soloviov – Sedoi (1907 – 1979) έγραψε μουσική για πάρα πολλά τραγούδια, το πιο γνωστό «Η νύχτες της Μόσχας» . Έγραψε μουσική για περισσότερο από πενήντα ταινίες.

http://www.youtube.com/watch?v=yB1J7JBszys  Juravli – Στίχοι: Rasul Gamzatov, μουσική: Ian Frenkel, εημηνεία: Mark Bernes

http://www.youtube.com/watch?v=9yJP3BQ0YSY  – ερμηνεία: Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Το τραγούδι "Juravli" («Γερανοί») έφερε στον ποιητή ενός μικρού λαού Αβάρων της αχανής Σοβιετικής Ένωσης στον Rasul Gamzatov μια φανταστική δημοτικότητα και φήμη εν ζωή. Κάθε χρόνο την ημέρα της Νίκης, 9 Μαϊού αυτό το τραγούδι ακούγεται σαν ένας ύμνος για εκείνους τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Η ιστορία του τραγουδιού " Juravli " έχει τις ρίζες της στο 1965, τότε ο γνωστός ηθοποιός Mark Bernes, διάβασε στο περιοδικό "Novyi mir" το ποίημα του Gamzatov.

Ο Bernes αναθεώρησε το ποίημα με τη βοήθεια του συγγραφέα και του μεταφραστή Naum Grebnev, συμβούλευσε να μειώσει τον αριθμό των αράδων (από 24 γραμμές έγιναν 16). Ως ένας εξειδικευμένος και ευαίσθητος καλλιτέχνης, αισθάνθηκε, ότι η βραχύτητα του τραγουδιού θα ενισχύσει συναισθηματικά το αντίκτυπο της. Στη συνέχεια, διάβασε το ποίημα στον γνωστό μουσικοσυνθέτη Ian Frenkel και του ζήτησε να γράψει τη μουσική. 
Θυμάται ο Ian Frenkel που είχε καλή φωνή και συχνά στις συναυλίες τραγουδούσε ο ίδιος τα τραγούδια του: «Όταν έγραψα τη μουσική ένιωσα ενθουσιασμένος και κάλεσα τον Bernes, ήρθε αμέσως και ακούγοντας το τραγούδι ... έκλαψε. Το τραγούδι "Juravli" ο Mark Bernes έγραψε στο δίσκο όταν ήταν ήδη σοβαρά άρρωστος. Ήταν η τελευταία εγγραφή του. Πραγματικά ένα κύκνειο άσμα ...
Είναι καταπληκτική η μετάφραση του τραγουδιού στα ελληνικά από τον Γιάννη Ρίτσο:

Γερανοί
Στοίχοι: R. Gamzatov

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί

Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
κι ένα κενό βλέπω στη φάλαγγά του
και ίσως είναι η θέση μου εκεί.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ύψη
όλους εσάς που άφησα εδώ.
Πολλά χρόνια πριν, και πριν να γνωρίσω τη μετάφραση του Γ. Ρίτσου έκανα και εγώ την μετάφραση του πρωτότυπου (δηλαδή, με 24 γραμμές), είναι όχι η μελωδική μετάφραση (16 γραμμές, που τραγουδιέται, δηλαδή ακουλουθεί το ποσοστό των συλλαβών κάθε αράδας και την τοποθέτησή των τόνων), αλλά η ποιητική που βεβαίως πιο πιστά ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο. Η αναφορά γίνεται για τους λεπτολόγους…

Γερανοί 

Μου φαίνεται καμιά φορά πως οι οπλίτες
Που χάθηκαν σε πόλεμους αιματηρούς,
Δεν θάφτηκαν στη γη κατακαμένη,
Αλλά μεταμορφώθηκαν σε λευκογερανούς.
Ίσαμε τώρα, και χρόνο με το χρόνο,
Οι γερανοί πετούν και βάζουνε κραυγές,
Ίσως γι’ αυτό πολλές φορές με θλίψη
Κοιτάζουμε τις λάμνουσες γραμμές.
Και πριν και σήμερα κατά το σούρουπο
Μες στην ομίχλη είδα γερανού να πετούν,
Πετούν με τη δική τους ορισμένη τάξη
Λες και οι άνθρωποι μες στα λιβάδια οδοιπορούν.
Πετούν και κάμνουνε τη μακρινή πορεία,
Προφέρουνε κάποια ονόματα και ήχους θλιβερούς
Και μου θυμίζουν την ανθρώπινη ομιλία
Π’ ακούγεται από τους γκρίζους ουρανούς.
Πετά, πετά στον ουρανό το σμήνος κουρασμένο
Εκεί οι σύντροφοι και οι φίλοι μου οι πιστοί
Και στη γραμμή τους διακρίνω ένα μικρό κενό
Και ίσως η θέση η δική μου είν’ εκεί.
Θα ’ρθει μια μέρα και μαζί με το κοπάδι,
Εγώ μετέωρος θα πετώ στην καταχνιά
Και θα καλώ από τα γκρίζα επουράνια
Εσάς που άφησα στης γης τη λησμονιά.

Μετάφραση: Γ. Σοϊλεμεζίδης

http://www.youtube.com/watch?v=M2tgsV_8hsc  Proshchanie Slavianki – Μουσική: Vasili Agapkin, Yakov Bogorad, στίχοι: V. Lazarev, ερμηνεία: Zara και Pevcov

http://www.youtube.com/watch?v=xQ2FgBvzHZ0  Proshchanie Slavianki, εμβατήριο

Ρωσικό πατριωτικό εμβατήριο που αποδίδεται συνήθως στον συνθέτη και μαέστρο Vasily Ivanovich Agapkin, γραμμένο υπό την επήρεια του Α 'Βαλκανικού Πολέμου (1912-1913). Ορισμένοι μουσικολόγοι πιστεύουν ότι ο Agapkin είχε ως βάση μια αρχαιότερη σωζόμενη μελωδία δημοτικού τραγουδιού των καιρών του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου του 1904-1905. Η μελωδία χάρη στον ελκυστικό ρυθμό γρήγορα είχε εξαπλωθεί. Τα πρώτα μουσικά σκίτσα ο Agapkin αποφάσισε να τα δείξει στον γνωστό στους μουσικούς κύκλους εκείνης την εποχής συνθέτη και στρατιωτικό αρχιμουσικό Yakov Bogorad. Ο Bogorad βοήθησε στην ολοκλήρωση εγγραφής των νότων και ενορχήστρωσε το εμβατήριο. Μαζί επινόησαν το όνομα του εμβατηρίου: «Proshchanie Slavianki», («Αποχαιρετισμός της Σλάβας»). Για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό το εμβατήριο εκτελέστηκε το φθινόπωρο του 1912 στην πόλη Ταμπόφ στην παρέλαση του τάγματος που υπηρετούσε ο συνθέτης. 

Το εμβατήριο δημιουργήθηκε για τη στρατιωτική μπάντα χάλκινων πνευστών, χωρίς λέξεις. Όλα τα κείμενα εμφανίστηκαν αργότερα. Η μελωδία του εμβατήριου συνδυάζει τη ζωογόνο ελπίδα για τη μελλοντική νίκη και την ευαισθητοποίηση της πίκρας των επικείμενων απωλειών στα πεδία των μαχών. Ο τίτλος του εμβατήριου αντικατοπτρίζει μία από τις δυσκολότερες δοκιμασίες που επιβάλλουν όλοι οι πόλεμοι στις γυναίκες: να αποχαιρετούν τους άνδρες τους στον πόλεμο και να πιστεύουν στην επιστροφή τους. Με αυτή τη μουσική έπαιρναν δρόμο τα τάγματα για τα μέτωπα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Πολύ γρήγορα, η μελωδία του εμβατήριου έλαβε παγκόσμια φήμη: άρχισε να εκτελείτε από στρατιωτικές ορχήστρες στη Βουλγαρία, τη Γερμανία, Αυστρία, Νορβηγία, Ρουμανία, Γαλλία, Σουηδία, Γιουγκοσλαβία και άλλες χώρες. Το εμβατήριο «Proshchanie Slavianki» παρέμεινε δημοφιλές, και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, ιδιαίτερα στο στρατόπεδο των λευκών.

Στην γνωστή ρωσική ταινία «Letyat juravli» ("Οι γερανοί πετούν») του 1957, θυμηθείτε τη σκηνή αποχαιρετισμού των εθελοντών για τον πόλεμο. Η σκηνή ενσωματώθηκε στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτή η σκηνή δεν θα γινόταν ένα αριστούργημα του κινηματογράφου, εάν την τραγικότητα της στιγμής τόσο εκφραστικά δεν τόνιζε η μελωδία του εμβατήριου «Proshchanie Slavianki»". Σίγουρα ο διάσημος σκηνοθέτης Mikhail Kalatozov πολύ δύσκολα πήρε την απόφαση να χρησιμοποιεί το εμβατήριο, αφού πήγε ενάντια στην αλήθεια: στη σκηνή που απεικονίζει το 1941 στην ταινία του, αυτό το εμβατήριο δεν θα μπορούσε να εκτελεστεί, αφού ήταν απαγορευμένο (θεωρούταν ως εχθρικό) από το καθεστώς. Η εκτελέσει του επιτράπηκε αργότερα, το 1943, όταν ο Κόκκινος Στρατός φόρεσε τις επίσης «εχθρικές» τσαρικές επωμίδες.

Πάνω στη μελωδία του εμβατήριου, πολλοί Ρώσοι ποιητές έγραψαν στίχους. Το εμβατήριου ακούγεται στις μέρες μας σαν ένα τραγούδι στην Πολωνία, τη Φινλανδία και το Ισραήλ. Όλες οι διεθνείς αμαξοστοιχίες από τους σταθμούς της Λευκορωσίας ξεκινούν με τη μελωδία του εμβατήριου «Proshchanie Slavianki». Με τους ήχους του εμβατήριου από τους σταθμούς της Ρωσίας φεύγουν οι συρμοί με τους νεοσύλλεκτους. Το εμβατήριο είναι ο ύμνος του νομού Ταμπόφ.

http://www.youtube.com/watch?v=2SdpS9Cx0No  Gorod zolotoi – Στίχοι: Anri Volhonski, συνθέτης: Vladimir Vavilov, ερμηνεία: Boris Grebenshchikov 

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό το τραγούδι έγραψε ο επικεφαλής της ομάδας «Aquarium» ("Ενυδρείο") Μπόρις Grebenshchikov, διότι είναι το πιο γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος. Λίγοι πιστεύουν ότι ο συντάκτης του κειμένου είναι o Alexei Khvostenko, και τη μουσική έγραψε στον Μεσαίωνα ο συνθέτης Francesco de Milano. Στην πραγματικότητα, οι στίχοι είναι γραμμένοι το 1972 από τον φίλο και συνάδελφο του Α. Khvostenko, ποιητή από την Αγιά Πετρούπολη Henri Volokhonsky (1936 - ) που βασίστηκε στην μελωδία από το σοβιετικό δίσκο "Λαούτομουσική του XVI-XVII αιώνων», έκδοση 1968.
Σχεδόν όλα τα έργα αυτού του δίσκου (συμπεριλαμβανομένη και η αναφερόμενη μελωδία), γράφτηκαν από τον κιθαρίστα και συνθέτη Vladimir Vavilov (1925 - 1973) που επίσης ζούσε στην Αγία Πετρούπολη, και υπέγραφε τις δημιουργίες του με τα ονόματα γνωστών συνθετών της Αναγέννησης. 

Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο (κοιτάξτε και το «Adagio Albinoni» και άλλα), όταν ο δημιουργός υπογράφει το έργο του με το όνομα γνωστού, αλλά προ πολλού πεθαμένου καλλιτέχνη; Απλά, κατά τη γνώμη μου, θέλουν να ακουστεί το έργο τους και ξέρουν πως είναι ένας τρόπος να παρακάμψεις τον φθόνο και την… αδιαφορία των συγχρόνων. Ή είναι οι ίδιοι αδιάφοροι προς τη δόξα και γνωρίζουν πως αυτή μόνο προβλήματα θα τους φέρει. 

To Μάη του 2006 μετά από προτροπή μιας γνωστής μου ασχολήθηκα με τη μετάφραση των στίχων του τραγουδιού «Gorod zolotoi» («Χρυσή πόλη») στα ελληνικά. Βεβαίως, όπως πάντα, η ανάγκη να διατηρηθεί ο ρυθμός της συγκεκριμένης μελωδίας υπέβαλλε την μικρή αλλαγή στο νόημα. Νομίζω έγινε πιο ριζοσπαστικό όσον αφορά τη δόση φιλοσοφίας και φαντασίας, παρά το πρωτότυπο.

Gorod zolotoi
Πόλη ιερή

Μουσική:V. Vavilov
Στίχοι: Γ. Σοϊλεμεζίδης 

Υπάρχει σε νησί μια πόλη ιερή,
Εκεί όλοι πιστεύουνε στη φύση θεϊκή.
Σκεπή ο ουρανός και τείχη τα φυτά,
Και ζώα περιφέρονται θαυμάσιας ομορφιάς. 
Εκεί ο λέοντας με χαίτη ροζ
Κ' ο ταύρος με τα μάτια γαλανά
Δίπλα στον εξαίσιο κήπο βόσκουν
Και τηρούν τον νόμο της συμβίωσης.
Οι άνθρωποι εκεί μες στη γαλήνη ζουν,
Παιδιά της φύσης τυχερά, τα λίγα τους αρκούν.
Ο ήλιος η τροφή, ο έρωτας - ζωή, 
Αυτά που τους χρειάζονται στην πόλη ιερή.
Εκεί ο λέοντας με χαίτη ροζ
Κ' ο ταύρος με τα μάτια γαλανά
Δίπλα στον εξαίσιο κήπο βόσκουν
Και τηρούν τον νόμο της συμβίωσης.

10.5.06 

http://www.youtube.com/watch?v=nIjpdhQpIFs  Vostochnaya pesenka – Στίχοι: Onegin Gadjikasimov, μουσική: David Tuhmanov , ερμηνεία: Valeri Obodzinski

Το φαινόμενο Valeri Obodzinsky συνίστατο σε ένα ιδιόμορφο, ξεχωριστό στυλ τραγουδιού που ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στη δεκαετία του 1970 στην Σοβιετική Ένωση. Στην ουσία o Obodzinsky δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με το τραγούδι, φωνητικά προκαλούσε την εντύπωση ενός ερασιτέχνη, δεν είχε ανάσα τραγουδιστή. Στην ουσία, ο Obodzinsky ήταν ένα αυτοφυές ταλέντο, με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη από τη φύση του μουσική κουλτούρα, με ένα ευχάριστο, απαλό τόνο της φωνής (λυρικός τενόρος).

Η δημοτικότητα του Obodzinsky κατά την πρώτη πενταετία της δεκαετείας του 70 ήταν τεράστια, σύμφωνα με πολυάριθμους συγχρόνους, o Muslim Magomaev ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να ανταγωνιστεί με τον Obodzinsky τα χρόνια εκείνα. 
Η ερμηνεία του Obodzinsky ήταν πάντα ειλικρινής, παθιασμένη και ζεστή. Αυτά, καθώς και η υψηλή ικανότητα για εργασία έκαναν τον Obodzinsky είδωλο των σοβιετικών πολιτών (ιδίως των γυναικών
Η περαιτέρω δημιουργική ζωή του τραγουδιστή ήταν επισφαλής. Για λόγο που το ρεπερτόριο του δεν είχε πατριωτικά, αλλά μόνο λυρικά τραγούδια ορισμένοι κριτικοί είχαν δηλώσει το συγκεκριμένο τρόπο του τραγουδιού το Obodzinsky «δυτικό». Διώχτηκε από τους υψηλά ιστάμενους υπάλληλους του υπουργείου Πολιτισμού… και ως συνέπια ήταν αναγκασμένος ν’ αφήσει τη σκηνή και να εργαστεί ως φύλακας.

Αποκλειστικά μέσω των προσπαθειών της πολύχρονης θαυμάστριας του, της Annα Yesenina (που έγινε τελευταία σύζυγός του), επέστρεψε στη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δυστυχώς, η σκηνική παρουσία του άλλαξε, αλλά η φωνή του παρέμεινε ίδια. Η θριαμβευτική του επιστροφή πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1994, όταν ο Obodzinsky συμμετείχε σε μια μεγάλη συναυλία αστέρων – τραγουδιστών της Ρωσίας. Για τρία χρόνια κατάφερε να επιστρέψει στην δημιουργική εργασία. Πέθανε ξαφνικά στις 26 Απριλίου 1997 στη Μόσχα.

http://www.youtube.com/watch?v=oIFmhye6fqw  Million alyh roz – Μουσική: Raimond Pauls, στίχοι: Andrei Voznesenski, ερμηνεία: Alla Pugacheva

Tα ονόματα των δημιουργών αυτού του τραγουδιού είναι λιγότερο γνωστά από το όνομα της ερμηνεύτριας (Alla Pugacheva, η πριμαντόνα του ρωσικού τραγουδιού). Εν τω μεταξύ, και οι δύο (και ο ποιητής, και ο συνθέτης) είναι πολύ διάσημοι καλλιτέχνες.
Τη μουσική «Million alyh roz» («Ένα εκατομμύριο κατακόκκινων τριαντάφυλλών»), έγραψε ο κομψός Λετονός συνθέτης Raymond Pauls (1936 - …), ένας από τους πιο δημοφιλείς συνθέτες της Σοβιετικής pop των 1970-1980, του οποίου τα τραγούδια εκτελέστηκαν από την Alla Pugacheva, την Sofia Rotaru, τον Valery Leontiev, τον Renat Ibragimov, καθώς και άλλους δημοφιλείς τραγουδιστές. Τα έργα του εκείνα τα χρόνια σχεδόν κάθε μέρα ακούγονταν από ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Τους στίχους αυτού του τραγουδιού πάνω στην ήδη έτοιμη μελωδία έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσος ποιητές Andrei Voznesensky (1933 - 2010).
Ένα μικρό απόσπασμα από το τραγούδι σε ελεύθερη μετάφραση:

Υπήρχε κάποτε ένας ζωγράφος,
Είχε ένα σπιτάκι και καμβάδες
Και αγαπούσε μια ηθοποιό,
Που αγαπούσε τα λουλούδια.
Πούλησε το σπίτι του,
Πούλησε τους πίνακές και τα υπάρχοντά του,
Και με όλα τα χρήματα αγόρασε
Μια ολόκληρη θάλασσα από κόκκινα τριαντάφυλλα.

Λίγοι γνωρίζουν ότι την «πλοκή» του τραγουδιού «Million alyh roz» ο Voznesensky πήρε από τη ζωή του διάσημου Γεωργιανού ζωγράφου Niko Pirosmani (1862 - 1918), και όχι τόσο πολύ από τη ζωή του Pirosmani (για την οποία έμειναν περισσότερο μύθοι, παρά έγγραφα), όσο από το βιβλίο του γνωστού Ρώσου συγγραφέα Konstantin Paustovski "Νουβέλα για μια ζωή". H ιστορία του «Million alyh roz», έστω και αν είναι μόνο ένας θρύλος, αξίζει να παραμείνει στη μνήμη των ανθρώπων.

http://www.youtube.com/watch?v=HcDa6Hb1nPw  Svyashchenaya voina – Στίχοι και μουσική: Alexandr Bode, ερμηνεία: χορωδία

Στις αρχές του ταραγμένου ΧΧ αιώνα στην πόλη Rybinsk ζούσε δάσκαλος ρωσικής γλώσσας Alexandr Adolfovich Bode. Γινόταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, στον οποία συμμετείχε και η προεπαναστατική Ρωσία. Οι πρόγονοι του Alexandr Bode εδώ και αιώνες που εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία και παρ’ όλο που είχε γερμανική καταγωγή, ήταν αληθινός πατριώτης της Ρωσίας και πολύ στενοχωριόταν με τις ήττες του ρωσικού στρατού. Οι πικρές εντυπώσεις και ο πατριωτικός ενθουσιασμός τον οδήγησαν να γράφει τους στίχους και την μουσική του τραγουδιού «Svyashchenaya voina» («Ιερός πόλεμος»). Δηλαδή, το τραγούδι η δύναμη του οποίου αναβλύζει δάκρυα, και το οποία ο σοβιετικός λαός στενά συνδέει με τη νίκη κατά του φασισμού, γράφτηκε το έτος… 1916!
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Bode, ο οποίος επέζησε το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έβλεπε και κατανοούσε ότι η χώρα του δεν μπορεί να αποφύγει έναν δεύτερο πόλεμο με τους Γερμανούς και το τραγούδι μπορεί να είναι χρήσιμο στους συμπατριώτες του. Ειλικρινά πιστεύοντας ότι ο επιφανής ποιητής-τραγουδοποιός Lebedev-Kumacha είναι πατριώτης και έντιμος άνθρωπος του έστειλε το 1938 το έργο του - ένα γράμμα με τις λέξεις και τις νότες του τραγουδιού, περιμένοντας κάποιο σχόλιο ή ελπίζοντας πως μπορεί να δημοσιευτεί, αλλά απάντηση δεν πήρε. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιανουάριο του 1939, ο Bode είχε πεθάνει.

Δύο χρόνια μετά, τη δεύτερη ημέρα του πολέμου τον Ιούνιο του 1941 ο Lebedev-Kumach, αλλάζοντας μια λέξη στο τραγούδι, ανακοίνωσε ότι μέσα σε μια νύχτα έγραψαν με τον γνωστό συνθέτη Alexandrov το τραγούδι «Svyashchenaya voina». Όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, το κείμενο του «Svyashchenaya voina», πάρα πολύ διαφέρει από τα κείμενα των τραγουδιών του Lebedev-Kumach.

Ακριβώς 25 χρόνια μετά από τη γέννησή του το, τη δεύτερη ημέρα του πολέμου, το τραγούδι «Ιερό πόλεμο» έλαβε τη δόξα που άξιζε. Ακουγόταν χρόνια, κάθε μέρα από το ραδιόφωνο σε όλη την επικράτεια το πρωί μετά τους κτύπους του ρολογιού του Πύργου Spassky του Κρεμλίνου. Οι «δημιουργοί» ήταν και οι δυο χαϊδεμένα παιδιά του καθεστώτος και ποιος από την πόλη Rybinsk θα τολμούσε να υπενθυμίσει ότι το τραγούδι εκτελέστηκε στην πόλη τους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Hava Nagila – Στίχοι: Abraham Zevi Idelson, Μουσική: παλιά μελωδεία των Χασίδων 

http://www.youtube.com/watch?v=BFtv5qe5o3c  μελωδεία – ερμηνεία:Andre Rieu

http://www.youtube.com/watch?v=2WF6irnzAiI  τραγούδι Texas Style

http://www.youtube.com/watch?v=6a-lQCm6f_s&feature=related  χορός 

http://www.youtube.com/watch?v=nKrtNeUM3_I&feature=related  τραγούδι και χορός, ερμηνεία: Renat Ibragimov

Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος, ο Abraham Zevi Idelson (1882 – 1938) στη Λετονία. Ήταν ένας νεαρός 
ψάλτης, τραγουδούσε στη συναγωγή. Στη συνέχεια, κάτι του ήρθε στο μυαλό, και πήγε να περιφέρεται στον κόσμο, να συγκεντρώσει και να καταγράφει την εβραϊκή λαογραφία, (βρήκε και πολύ καλό σπόνσορα που τον βοήθησε στα σχέδιά του, την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών), περιπλανήθηκε σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, κατέβηκε ακόμα και στη Νότια Αφρική, και τελικά εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ.

Εκεί συνάντησε κάποιους Χασηδήθ Εβραίους, οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «του Σαντιγκούρ - εξ ονόματος μιας πόλης στην Ουκρανία, απ’ όπου και ήλθαν στους Αγίους Τόπους. Ο Idelson κατέγραψε επιμελώς τα λαογραφικά τους στοιχεία, που ήταν κυρίως τραγούδια χωρίς λόγια.
Ίσως έτσι βρέθηκε αυτή η μελωδία το 1915. Δεν αποκλείεται ότι οι Χασηδήθ οι ίδιοι και την έγραψαν. Δεν γνωρίζοντας μουσική σημειογραφία, οι Χασηδήθ ήταν και συλλέκτες, και επιμελητές, και συγγραφείς. Αλλά τώρα από τους περισσότερους είναι αποδεκτή η θεωρία ότι τη μελωδία δημιούργησε άγνωστος πλανόδιος Εβραίος μουσικούς) κάπου στην Ανατολική Ευρώπη πριν από τα μέσα του ΧΙΧ αιώνα. Με άγνωστα μονοπάτια η μελωδία έφτασε στους Χασηδήθ, και εκείνοι με ευχαρίστηση την υιοθέτησαν. Πρέπει να πούμε ότι δεν ήταν ακόμη αυτή η μελωδία που γνωρίζουμε τώρα Είχε ένα διαφορετικό ρυθμό, πιο ομαλό και αργό.

Στη συνέχεια ήρθε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Idelson πήγε στον πόλεμο ως στρατιωτικός αρχιμουσικός του τάγματος, ενσωματωμένος στο τουρκικό στρατό, διότι τότε η Τουρκία είχε τους Αγίους Τόπους. Μετά από τρία χρόνια ο πόλεμος τελείωσε και ο Idelson επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, όπου όλα ευχάριστα άλλαξαν. Οι Τούρκοι άφησαν την Παλαιστίνη στους Βρετανούς, δημιουργήθηκε και δημοσιεύθηκε η «Διακήρυξη Μπαλφούρ» για το Δικαίωμα των Εβραίων για την αυτοδιάθεση. Για τους λόγους αυτούς στην Ιερουσαλήμ προετοιμαζόταν μια άνευ προηγουμένου συναυλία αφιερωμένη στο τέλος του πολέμου, και προς τιμήν της εβραϊκής κοινότητας. Ο Idelson ως κύριος υπεύθυνος, ήταν απασχολημένος με την συναυλία στο σύνολο, διεύθυνε τη χορωδία, συγκροτούσε το πρόγραμμα και έκανε πρόβες μέχρι αργά τη νύχτα.
Και κάποια στιγμή αντιλήφθηκε, ότι η συναυλία δεν έχει κάτι χτυπητό στο φινάλε. Χρειαζόταν ένα τραγούδι, κάτι νέο και λαμπρό για να το θυμάται ο κόσμος.
Ο Idelson άρχισε να σκαλίσει τα παλιά χειρόγραφά του και βρήκε αυτή την άτιτλη Χασηδήθ μελωδία. Στη συνέχεια, σκέφτηκε πως η μελωδία χρειάζεται και κάποιο κείμενο για να γίνει τραγούδι. Έτσι ώστε να γίνει κάτι λιτό, διασκεδαστικό και …εύγευστο. Του βγήκε αυτό το κείμενο:

Ας χαρούμε,
Ας χαρούμε και ας πανηγυρίσουμε!
Να τραγουδήσουμε!
Να τραγουδήσουμε χαρούμενοι!
Ξυπνήστε, αδέλφια!
Ξυπνήστε, αδέλφια, με χαρά στην καρδιά!

Τελεία και παύλα! Απλά και όμορφα! Αυτές τις λέξεις δεν τις πείραξε ποτέ κανείς. Συνέβη το 1918 στην Ιερουσαλήμ.
Η συναυλία έγινε υπέροχη, το τελικό τραγούδι ήταν ένα ηχηρό χτύπημα όχι μόνο για πολύ καιρό, αλλά για όλη την επόμενη εβραϊκή μουσική ιστορία ως τις μέρες μας.
Τον συνηθισμένο ρυθμό η μελωδία του «Hava Nagilα» απέκτησε κάπου στη δεκαετία του -30 του ΧΧ αιώνα, χάρη σε ένα κύμα Εβραίων 
μεταναστών από τη Ρουμανία, που μεγαλώσανε με την κουλτούρα του φλογερού ρουμανικού χορού. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε 
ένα είδος ρυθμικής συναίνεση: Η "Hava Nagila" αρχίζει σιγά-σιγά, με σεβασμό στις παραδόσεις, και στη συνέχεια ανοίγει ταχύτητα 
ενός γρήγορου χορού.

http://www.youtube.com/watch?v=bdHVVmAOvsU&feature=related  Aιτεντς’ επαραπέτανεν –Στίχοι και Μουσική: Αγνώστου, ερμηνεία: Στέλιος Kazantzidis

Το τραγούδι είναι ο μη επίσημος ύμνος του ποντιακού λαού. 
Βεβαίως και αξίζουν να μείνουν στην μνήμη των λαών τους οι ανώνυμοι ήρωες που έπεσαν στα πεδία των μαχών και έμειναν άταφοι. Όμως για αυτούς τους άγνωστους στρατιώτες οι λαοί τουλάχιστον στήνουν μνημεία και τους τιμούν με διάφορες γιορταστικές εκδηλώσεις. Ενώ τον (ή τους) ανώνυμο Ποιητή και Μουσουργό που έγραψε αυτό το μεγαλοπρεπή αριστούργημα δεν τους θυμάται και ούτε το αναφέρει κανείς…

http://www.youtube.com/watch?v=AralhOkfgZY  Σ' αγαπώ γιατί ‘σαι ωραία – Μουσική και στίχοι: Άγνώστων, ερμηνεία: Γιάννης Πάριος και Γιώργος Νταλάρας

Ένα καταπληκτικό τραγούδι που επιβεβαιώνει την ορθότητα του ρητού ότι η ομορφιά και η αρμονία ως βάση έχουν την απλότητα. Και ας πάνε οι μουσικολόγοι και οι μεγαλοποιητές να θαυμάζουν το δυσκολονόητο και περίπλοκο, αυτό θα ζήσει το πολύ μερικά χρόνια, ενώ τα τραγούδια σαν το «Σ’ αγαπώ γιατί ‘σαι ωραία» θα ζήσει ως που στον κόσμο θα υπάρχει ένας Έλληνας.

Παρακάτω παρουσιάζω ένα μικρό κείμενο που βρήκα στο ελληνικό Ιντερνέτ για το τραγούδι:
«Τραγούδι καθιστικό αστικής νοοτροπίας και ερωτικού περιεχομένου με προέλευση από την επαρχία Λυδίας στα δυτικά παράλια της Μικρά Ασίας. Το “Σ’ αγαπώ” είναι ένα από τα πιο αγαπημένα παραδοσιακά τραγούδια στον τόπο μας, ένα τραγούδι που όμως δε θυμάται τους δημιουργούς του. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος έγραψε το τραγούδι αυτό. Ίσως είναι η λαϊκή παράδοση των Ελλήνων που τραγουδούσαν το “Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία” και περνούσε από στόμα σε στόμα.

Σύμφωνα με μια θεωρία το τραγούδι το έχει γράψει ο Αριστείδης Μόσχος αλλά κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ακριβώς. Η μουσική και οι στίχοι ανήκουν σε όλους μας, για να τους τραγουδούμε, να τους ακούμε, να τους σιγοψιθυρίζουμε σε κάποιον… να χαμογελάμε ή να κλαίμε… ότι μας συμβαίνει συνήθως με την αγάπη.
Είναι δύσκολο να βρεθούν πιο απλές λέξεις για να πει κανείς στην αγάπη του: “Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ..” Και φυσικά όταν αγαπάς κάποιον με κάθε χτύπο της καρδιάς σου, αγαπάς όλον τον κόσμο. Και δεν μπορείς να αντέξεις την απουσία του ανθρώπου αυτού, γιατί όλος ο κόσμος σου έχει τις συντεταγμένες του προσώπου του, των ματιών και του χαμόγελού του».

http://www.youtube.com/watch?v=ONq6gdU4IkY  Δε θέλω να ξέρεις – Στιχουργός και συνθέτης: Νίκος Καρβέλας, ερμηνεία: Άννα Βίσση

Δεν αρκεί που στο ελληνικό Ιντερνέτ δεν βρίσκεις πληροφορίες, σχόλια και άλλα για τα ωραιότερα τραγούδια και τους δημιουργούς τους, ενώ όταν βρίσκεις κάτι….αυτό το κάτι είναι για τον ερμηνευτή ή ερμηνεύτρια. Πολύ ανόητο και παράλογο δεν είναι!
Ειδικά σ’ αυτό το υπέροχο τραγούδι που έγραψε ο Νίκος Καρβέλας. Δεν είναι άξιο θαυμασμού και …αμηχανίας που τα γλυκύτατα βάσανα του έρωτα και συγκεκριμένα τους «πόνους» μιας γυναίκας περιγράφει με δύναμη και πάθος … ένας άντρας;

Παρακάτω σας παρουσιάζω το μοναδικό κείμενο που βρήκα στο ελληνικό Ιντερνέτ για το τραγούδι. Τα προλεγόμενά μου δε μου επιτρέπουν να συμφωνήσω με τα γραπτά του συντάκτη του κειμένου:
«Ένα θλιμμένο ερωτικό τραγούδι. Η θεατρική ερμηνεία από την Άννα Βίσση μεταφέρει απόλυτα τη θλίψη μιας γυναίκας που μόλις χώρισε, που εγκαταλείφθηκε από το σύντροφο της.“Δεν θέλω να ξέρεις πως μου είναι αδιάφορο αν ζω ή δεν ζω”. Ο στίχος τα λέει όλα για τον απίστευτο πόνο που νιώθει η γυναίκα αυτή, ένα πόνο τόσο βαθύ που έχει γίνει πια το κέντρο του κόσμου της και έχει φτάσει στο σημείο να αδιαφορεί για τη ζωή της την ίδια.
Αν ο πόνος του χωρισμού, όπως περιγράφεται στο “Δε θέλω να ξέρεις”, σας φαίνεται υπερβολικός, σκεφτείτε μήπως έχετε κάποιο γνωστό ή γνωστή που προσπάθησε να αφαιρέσει τη ζωή του μετά από ένα χωρισμό. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν, είναι αρκετοί και είναι γύρω μας. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε από μας που δεν θα καταφέρει να ελέγξει τον πόνο του χωρισμού, που θα χάσει τη λογική του και θα αφεθεί στην κατάθλιψη.

Τελικά ο έρωτας μπορεί να φέρει πολλές ευτυχισμένες στιγμές, αλλά όταν τον ξεριζώσουν βίαια από τη ζωή μας, ο πόνος του ελάχιστα διαφέρει από το θάνατο.»

Παλιά και όχι και πολύ παλιά τραγούδια που κάποτε τα θαύμαζα και ακόμη και τώρα με συγκινούν πολύ…

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:qF8WWCdlj0UJ:blog.i.ua/community/1951/515833/+%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%8F+%D1%81%D0%BE%D0%B7%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%8F+%D0%BF%D0%B5%D1%81%D0%BD%D0%B8+%22%D0%BB%D1%8E%D0%B1%D0%B8%D0%BC%D1%8B%D0%B5+%D0%B3%D0%BB%D0%B0%D0%B7%D0%B0%22&cd=5&hl=el&ct=clnk&gl=gr&source=www.google.gr  Lyubimyie glaza(«Τα μάτια της αγάπης μου») – Στίχοι: Kara Seitliev (1915-1971), συνθέτης: Andrei Babaev (1923-1964), ερμηνεία: Rashid Beibutov

*          *          * 

http://www.youtube.com/watch?v=E4fHgjr8_ZQ  Gde tyi ran’she byil? («Που ήσουν πριν») – Στίχοι: Evgeni Dolmatovcki (1915-1994), συνθέτης: Eduard Kolmanovski (1923-1994), ερμηνεία: Valentina Tolkunova

http://www.youtube.com/watch?v=5kNLmVk4J4c  Gde tyi ran’she byil? – ερμηνεία: Maia Kristalinskaya

Μάλιστα, και η μελωδία είναι ωραία, αλλά το βάθος της Ποίησης είναι άβυσσος … 
Περίεργο! Είναι ένα τραγούδι με το θέμα, τα βάσανα της γυναίκας που την άφησε ο αγαπημένος της. Η παράξενη συγγενικότητα με το τραγούδι του Νίκου Καρβέλα «Δεν θέλω να ξέρεις» δεν είναι μόνο το ίδιο θέμα, αλλά και το ότι είναι γραμμένο επίσης … από τον άνδρα. Σας δίνω τη δυνατότητα ν’ ακούσετε το τραγούδι από δυο (θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι) ισάξιες ερμηνεύτριες, ενώ …ο δημιουργός ενός τραγουδιού είναι μοναδικός.

*          *          *  

http://www.youtube.com/watch?v=EGQ2hwhMq0I  Plot («Η σχεδία») – Στίχοι, συνθέτης, ερμηνεία: Yuri Loza (1954-….)

Και σ’ αυτό το υπέροχο τραγούδι κυριαρχεί η Ποίηση, η όμορφη Μουσική απλά τη συνοδεύει.
Αυτό το τραγούδι δεν θα μπορούσε να γεννηθεί τυχαία. Θα έπρεπε να είσαι μια προσωπικότητα, έπρεπε να είσαι καταπληκτικός συνθέτης, έπρεπε να είσαι Ποιητής, προικισμένος με μια σπίθα του Θεού, η οποία ονομάζεται Ταλέντο για να γράψεις αυτές τις αράδες.
Διηγείται ο Yuri Loza: Πολλά χρόνια τραγουδούσα στις ταβέρνες και στα εστιατόρια τραγούδια σε διάφορες γλώσσες. Μόνο ελληνικά τραγούδια ξέρω δεκαεπτά.
Μήπως μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα να καλέσει στην Ελλάδα αυτόν τον καταπληκτικό καλλιτέχνη;

*          *          *  

http://www.YouTube.com/watch?v=urn4full_FY&feature=related  Bucket («Το μπουκέτο») – Στίχοι: Nikolai Rubcov (1936-1971), συνθέτης και ερμηνεία: Alexandra Barykin (1952-2011)

*          *          * 

http://www.youtube.com/watch?v=bN0ojBuMvjo  Koroleva krasotyi («Βασίλισσα της ομορφιάς») – Στίχοι: Anatoli Gorohov (1938-….), συνθέτης: Arno Babadjanyan (1921-1983), ερμηνεία: Muslim Magomaev

*          *          *